Een zeer speciale dag

19 juni, zaterdagochtend 7 uur. Wat is dt nou? Pap in de benen? Hoezo, ik ga vandaag DE RIT fietsen. Daar heb ik 3 maanden voor getraind. Ik ben 8 kilo afgevallen. Ik heb de Utrechtse Heuvelrug gereden met mijn maten. Ik heb goed en gezond gegeten. Waar komt die pap vandaan? Of voel ik wedstrijd spanning. He? Ik ga vandaag toch geen wedstrijd fietsen? Ik ga mijn donateurs bedanken voor hun bijdrage aan de Strijd tegen ALS door van Aalst naar Vaals te fietsen. Anyway, het voelt meteen al als een speciale dag. Een héél speciale. En wat een lekker weer!!

Eerst maar eens beginnen met een dubbele portie ontbijt, muesli met Alpro, cranberries en goji bessen. Ik fiets plantaardig, POWERED BY PLANTS. Fiets prepareren, kleding in de tas, mineraaltabletten in de bidons, repen en gels erbij, route geladen op de Garmin Edge 1030, alle apparaten opgeladen, spullen in de nieuwe BMW 318i Touring geladen en op naar mijn broer in St Oedenrode.

Na de koffie aldaar even onze beide nieuwe auto's bewonderd. Hun 2-serie Grand Tour occassion van Alphabet is GROOT. En natuurlijk een topkoop. En met superhandig Bosalo fietsenrek om weer van Vaals thuis te komen. Enfin, snel omgekleed, spullen in de tas om mee te nemen, bidons gevuld met water en alvast een  en nu besluit ikbesloten om mijn route al in St Oedenrode te beginnen. Garmin navigatie: rij naar het beginpunt van de route, in Aalst.

Van St Oedenrode door weilanden en bossen naar Son, dwars door Eindhoven, via de Boschdijk waar ik voor Origin heb gewerkt, langs het Anne Frank plantsoen waar ik marathon trainingen heb gedaan met DLL, via de High Tech Campus naar Aalst. Dat was een leuke trip door memorylane. En alvat 25 kilometer opgewarmd. De pap is er nu wel uit, ik voel me fit. En wat een prachtig weer beloofd het te worden. Gelukkig heb ik zonnebrand gesmeerd.

Bij het verzamelpunt in Aalst werd ik hartelijk ontvangen door Jeanne, de initiatiefneemster en partner van Gerben. Gelukkig is er aan de inwendig mens gedacht. De pannenkoeken zijn zeker niet VEGAN dus twee boterhammen met gekleurde hagel bijgetankt, een banaan, bidons wederom afgevuld en op de foto met de ploeggenoten: de familie Lemmens. Het toeval wil dat Marcel een hele goede zakenrelatie is van mijn broer en ik met ons programma in één van zijn panden ben gehuisvest. Dus genoeg stof om over te praten tijdens de rit. En wat een leuke, sportieve kids. Dit wordt gezellig onderweg. En drie man met de route op de Garmin, dan gaan we zeker niet verdwalen.

Als navigator en ervaren fietser ga je dan natuurlijk meteen al het kopwerk doen in de straten van Aalst en Waalre. Met de zon op de bol en een frisse zijwind kun je dat lang volhouden. Had ik al gezegd dat het weer echt geweldig is? Afwisselend met mijn broer op kop, met Stephanie, met Marcel, met Christiaan. Dit is echt gaaf. En Brigitte en Nienke doen ook prima mee. Interessante gesprekken, genoeg om over te praten.

En dan een oeps. Bij Weert is een weg afgesloten en big oeps, een lekke band. Gedwongen pauze. Een iets langere pauze want het ventiel van de nieuwe band draait steeds met de pomp uit de band. Drie pompen en zes pogingen later lukt het alsnog om de band opgepompt met zo'n 7 bar in de voorvork te hangen. Intussen zijn twee later vertrokken ploegen ons voorbij gereden, dus we hebben een half uur verloren. Nou ja, het is geen wedstrijd. Het gaat erom dat we samen uit zijn en samen thuis komen.

Tien kilometer verderop gaat het wel mis in een groep die ons eerder voorbij reed. Een renner ziet een betonnen drempel tussen weg en fietspad over het hoofd en tuimelt er overheen. Hij staat nog zelf op, maar vervolgens gaat het heel snel minder. Met een geluk bij een ongeluk reden wij erachter met een huisarts in opleiding. Met professionele zorg en kordate actie zorgen de dames Lemmens voor de patient, terwijl mijn broer met 112 belt. Achteraf blijkt hij zijn bekken te hebben gebroken. Wat een geweldige meiden.

Na de zorg te hebben overgedragen aan de ambulance broeders kunnen we weer verder. Limburg in. Met de eerste lichte glooiïngen in het landschap. We rijden langs een leuk restaurant aan de Maas bij Maasbracht waar ik ooit nog eens gezellig heb gedineerd. Langs de fabrieken van Nedcar waar toffe Mini's en een enkele X1 op hun eigenaar staan te wachten. En de stopplaats is tegenover een restaurant waar ik na een bezoek aan die fabriek ooit met Alphabet heb gegeten. Geinig. En een geweldige timing. Naast het versterken van de inwendige mens en het delen van onze ervaringen is namelijk inmiddels Q3 begonnen op Paul Ricard. Komt dat even goed uit.En Ziggo Go werkt voor de verandering ook eens goed mee. Op de 64" thuis zie ik het beter op de 6,1 inch op S10 maar voor de spanning en het resultaat maakt dat niet uit. Max zet een toptijd neer in zijn eerste run en haalt er nog eens bijna viertiende af in zijn tweede. POLE. Dat belooft wat voor morgen! En het geeft weer energie voro de laatste 35 kilometer.

Hup, we gaan weer, over paden, wegen, rotondes, viaducten en tunnels. Tien kilometer verderop gaat het in ons groep mis. De jongste maakt een stuurfout in een scherp bocht en valt. Ouch. Met veel schrik en wat schrammen op haar knie moet ze even bij komen. Tegelijkertijd mogen we weer een band plakken. Enfin, we hebben geen haast, We willen samen de finish halen. Als de schrik is gezakt, gaan we de laatste kilometers in, met klimwerk voor de boeg. Eerst dwars door Gulpen en Valkenburg. De eerste heuvel is wel lang maar nog niet zo steil met 4%-6%. Daar is prima overheen te komen. Ik herinner me nu de Amstel Gold Race van een paar jaar geleden. Vijftig kilometers in de stromende regen. Daar was geen enkele regenkleding tegen bestand. Het restaurant bij de eerste stop was onze beste beslissing die dag. Kei gezellig opgedroogd en opgewarmd met andere Race malloten.

Op naar Vaals, de laatste klim. Ook die begint wat glooiend, af en aan. Ik zie op mijn Edge 1030 de kilometers teruglopen. Nog 17, nog 12, nog 8. Ik rij nog steeds voorop om de route aan te geven voor de anderen. En dan zie ik de Vaalserberg liggen. Onder aan de afdaling linksaf en dan begint de laatste klim. Ik neem de bocht ruim om met snelheid door te schakelen naar de klim modus.Heuse haarspeldbochten. Het zijn maar een paar kilometers en toch is het serieus klimwerk. De spieren komen goed op spanning. Trap voor trap zie ik de meters aflopen en mijn hartslag omhoog. Zolang die maar niet hoger wordt dan de hoogtemeters haha. Bij 160 ben ik gelukkig al boven. 500 meter. 400 meters. 200. Ik stop bij de parkeerplaats om op de rest te wachten. Samen over de finish. Als we compleet zijn, rijden we samen naar het eindpunt.

Wat een prestatie, wat een feest. Met gejuich en applaus worden we begroet door renners, fans, familie, publiek en vrijwilligers van de organisatie.Superleuk. De high fives, boksen en bedankjes zijn hartelijk. Nog even samen op de foto en dan kunnen we napraten, Limburgse vlaai eten en een biertje pakken. Of gewoon een cola natuurlijk.We hebben het geflikt. Met een geweldig resultaat. Ruim 78 duizend euro hebben we al opgehaald, terwijl donaties nog steeds binnen druppelen. ALS Nederland is er superblij mee.

Volgend jaar doe ik weer mee.

Jij ook?